ARGELOZE CREATIVITEIT STIMU-LEREN
Wij zijn zelf het kunstwerk dat we beeldhouwen
Met het onderzoeken van mijn innerlijke bron laat ik me inspireren door creatieve gaven die het verbeelden. Ik ontdek een scheppingsproces van buiten naar binnen dat Hart, Hoofd en Buik verbindt van binnen naar buiten… U leest hier het 7e hoofdstuk uit de autobiografie ROEP VAN DE ZIEL
Work in Progress… deel I
Loslaten… Hoe bedoel je?…
Vasthouden
Beetpakken
Voelen
Vijlen
Hakken
Ronddraaien
Omkeren
Neerzetten
Aanraken
Vanuit aangeboren liefde voor beeldende Kunst begin ik aan een uitdagend project dat in kaders van loslaten een effectief middel vormt. Volkomen ongeoefend beeldhouwen waarbij geen neurale paden zijn aangelegd van wat ik zou mogen verwachten. Mezelf vertrouwen in het creatieproces om het beeld vanzelf te laten ontstaan… Het eerste beginsel is gevijld, al heb ik nog geen flauw idee wat het gaat verbeelden.
Als iets mij confronteert met loslaten van:
Uitkomst
Overtuigingen
Oordelen
Afwijzen
Opgeven
Doorzetten
Controle
Analyseren
Betekenis
Dan is dat creatief vormgeven aan iets dat onzichtbaar, slechts voelbaar, doch potentieel aanwezig is. De ontdekking zorgt veelal voor inzicht van een latente aanwezigheid, in wat het proces mij spiegelt.
Loslaten door middel van toelaten van het oordeel dat ik mezelf geef tijdens het creatieproces, leert mij luisteren naar interne reacties die het brein voorzegt en spiegelt in mijn waarneming.
Loslaten met aandacht vormt creatief inzicht…
Work in progress… Deel II
Scheppingsproces…
Aandachtig volg ik mijn project in het scheppen van het beeld dat zich onzichtbaar in de steen bevindt. In het kader van mijn onderzoek kies ik geen vorm, de steen nodigt uit mijn innerlijke impuls te volgen. Het voelt alsof ik het Hart van de steen wil aanraken en hoewel de buitenkant zich makkelijk laat vijlen en schuren, merk ik dat het hakken naar de kern meer durf vraagt.
Kunst is de taal van de Ziel die in de ont-moeting wordt herkend…
Beeld en beschouwer hebben elkaar nodig en soms uit zich dat in beeldraadsels.
Afgelopen nacht werd ik wakker in een dialoog. Ik wilde de woorden opschrijven, maar miste de zin mijn bed ervoor uit te gaan. Ook mijn telefoon lag niet binnen handbereik om tekst in te spreken. Al deze aandacht bracht me in de veronderstelling dat ik het wel zou onthouden. Aandacht vormt de schepping van de materie… Het enige dat ik heb onthouden is;
‘Je kunt maar beter bewust zijn waarnaar je aandacht gaat, voor je het weet is het er al…’
Work in progress… Deel III
Scheppingsproces…
Gek genoeg was ik in de veronderstelling dat ik meer durf nodig had om met de beitel in de steen te hakken om bij de kern te komen. De brokstukken spatten eraf en ik bemerk daarin een tegenstrijdig gevoel. De kracht die nodig is om de steen te openen blijkt een nodeloze energieverspilling, de inwendige steen schijnt bijna transparant naar buiten.
Ik wilde naar binnen, maar dat hoefde niet, ik kon het Hart van de steen aan de buitenkant al voelen. De steen vraagt mijn zachte handen te gebruiken, die schuren, schaven en rondingen vormen die mij inspireren. Meer is niet nodig. Het vraagt aandacht om af te stemmen op de onzichtbare vorm, niet door te doen, maar door de impuls te ontvangen die uitnodigt te volgen…
Work in progress… Deel IIII
Hoe het vormloze vorm krijgt door aandacht…
Wonderlijk hoe een beeld zonder vooringenomenheid vormt tot iets dat we herkennen. Mijn beeldhouwen wordt onderbroken door een telefoongesprek. Als ik de atelierruimte opnieuw binnenloop, zie ik plotseling een beeld dat mij niet eerder was opgevallen.
Ik zie een gezicht tevoorschijn komen op een plek waar ik dat niet zou verwachten. Ik kijk nogmaals en nogmaals en ja, nu ik het heb herkend blijf ik het zien. Ook als ik weer even de ruimte verlaat om terug te komen, blijf ik het beeld van een gezicht herkennen.
Later die dag belt mijn dochter, ik vertel haar mijn ontdekking en beschrijf het als een Afrikaanse afbeelding op een Totempaal. Dit is een dichtste benadering van het beeld dat ik erin zie. Vervolgens maak ik foto’s van de verschillende facetten van de sculptuur en bekijk ze de volgende dag op mijn laptop. Plotseling zie ik het beeld van een uil en dan gaat bij mij het licht aan… Ja… dit is wat ik in het beeld zie! Ik zie een uil, de symboliek van wijsheid.
Ik tik het woord ‘uil’ in op Google, search en herken al gauw de kerkuil als model voor het beeld dat ik in de steen verder wil uitwerken. Het resultaat oogt als een vreemde vogel dat bijna Art Deco aandoet waarbij ik een Egyptische invloed herken. We kunnen alleen zien wat we herkennen, ons leven is daarmee één grote herinnering dat we als waarheid mogen aanvaarden. Het geeft informatie dat mij uitnodigt voor een volgende ontdekking.
The process will be continued…
Work in Progress… deel V
Door de vorm heenkijkend luisteren naar signalen…
Vreemd genoeg wordt de ontdekking van de Kerkuil een obstakel om ongehinderd verder te gaan met het beeldhouwen. Plotseling is er een verwachting ontstaan over de vorm dat mij doet nadenken, hoe ik de Kerkuil in de steen verder kan verbeelden.
Echter, mijn intentie is de steen te laten bepalen welke vorm erin schuilt en ik herken de conditionering waarin ik tracht te voldoen aan een verwachtingspatroon, waarbij angst voor mislukking blokkeert. Tijd om even afstand te nemen om te luisteren naar wat mij wordt ingefluisterd. In gedachten ben ik steeds het beeld aan het schuren en vijlen dat niet overeenstemt met de huidige vorm. Het stuk steen vraagt mij wederom voorbij de vorm te voelen, de Kerkuil loslaten om te zien wat zichtbaar wordt. De nieuwe vorm ontstaat dus door de vorm van de Kerkuil heen…
Met enig onderstreping breng ik het woord ‘door’ onder de aandacht. Als ik de Kerkuil niet had herkend, zou zijn eigenlijke vorm niet ontdekt worden. Soms herken je niet direct betekenis van wat er gebeurt. Achteraf blijkt het een doorgang naar een diepere laag te zijn dat alleen daardoorheen gaand ontdekt kan worden. We scheppen beelden die andere beelden zichtbaar maken, maar alleen als je de vorm durft los te laten en doorgaat met:
Vasthouden
Beetpakken
Voelen
Vijlen
Hakken
Ronddraaien
Omkeren
Neerzetten
Aanraken
Volkomen intuïtief uiting geven aan de kunstzinnigheid waar-door de wezenlijke kern zichtbaar tot leven wordt gebracht. Het beeld nodigt mij uit voor een volgende ontdekking dat zich voorzichtig begint te vormen.
To be continued…
Work in Progress… deel VI
Scheppingsproces…
Ik bemerk dat ik telkens de vorm probeer vast te houden die ik heb herkend. Het beeld van de Kerkuil belemmert de voortgang van het proces, ik houd een beeld vast waar mijn gevoel het niet mee eens is. Het kost me moeite om de vorm te doorbreken. Telkens keer ik de steen rond, pak hem vast en kijk met een open blik om te zien welke kant meewerkt aan de voltooiing van het creatieproces. De klassieke klanken van Johann Sebastian Bach op de achtergrond verruimen mijn blik, de melodie helpt de vijl met kracht de vorm van de Kerkuil te verwijderen.
Er ontstaat een nieuw perspectief…
Echter wel met verschillende mogelijkheden, ik zie een man- en vrouw, een mythologisch beeld, vrouwelijke contouren, of is het een Icoon…? Waarschijnlijk draagt de steen alle facetten in zich en besef daarmee dat ik een keuze moet maken voor de realisatie. Ik ontdek mijn beperking in het maken van keuzes en herken alle voorgaande situaties, waarin ik onvoldoende de ruimte nam mijn innerlijke bron te raadplegen. Mijn sensitieve vermogen vraagt om afstemming totdat dingen kloppen, wat het verlangen naar realisatie onder druk zet en dat verklaart mijn ongeduldig verleden.
Nu herken ik de keren waarin ik onvoldoende tijd heb genomen, waarbij mijn verlangen situaties saboteerde, in de veronderstelling dat ik te lang had gewacht. Het verlangen zorgt voor vertraging en uitstel, net zolang tot de creatie volledig synchroon loopt met mijn innerlijke bron; het intuïtief weten. Deze twee facetten ofwel polariteiten zijn één in de schepping van wording, de perfecte samenwerking. Het is net als met het schrijven van poëzie, ik kan de woorden op papier loslaten als het van binnenuit klopt. Dan slaak ik een zucht en voel de spontane ruimte in mezelf opkomen. Dat impliceert loslaten, de weg van het Hart. Alleen het Hart weet wanneer het juiste moment daar is gerealiseerd te worden en hier laat het verlangen los om zich in realiteit te manifesteren.
Wat zullen de beeldhouwwerken van Michelangelo een immens verlangen gekend hebben voorafgaand aan de manifestatie. Een wezenlijke samenwerking van Hart, hoofd en bezield lichaam.
Beeldhouwkunst onderscheidt zich door de driedimensionale vorm, maar ik zou hier een vierde dimensie aan willen toekennen. Het innerlijke beeld vormt immers het kunstobject, de kunst van innerlijk loslaten. Dit geldt zowel voor beeldhouwer als steen, beeldhouwer en steen zijn één in de samenwerking. Ondertussen herken ik de ontwikkeling in mijn kunstzinnige vorming dat ooit is begonnen met tekenen. Het beeldhouwproces heeft veel overeenkomsten met mijn ervaring in de fijnschilderkunst, waar ik telkens de onderschildering moest loslaten en opnieuw inkleuren met de transparante verf. Deze kunstproducties staan in het boek ‘Ontwaakt BewustZijn’ afgebeeld, waarbij het proceswerk en de verborgen symbolen uitvoerig zijn beschreven. Kunst is de sleutel tot mijn innerlijke bron…
Het stenen object dat nu mijn keuze vraagt verder te verbeelden, plaats ik op tafel en vraag mijn kinderen wat zij in de vorm zien. Er worden meerdere beelden gevormd en ik kan alle zienswijzen meekijken. Zo zie ik een muis, een olifant en een schaapshoofd in de vele opties die nu tevoorschijn komen. Mooi hoe ieder een innerlijk beeld loslaat dat symbolische waarden verteld over eigenschappen van de beschouwer. Vooralsnog heeft alleen het vlinderhart aan de achterzijde van het object mijn goedkeurende blik. De enige voorgenomen vorm dat nu vastligt, is de voor- en achterkant van het beeld.
Mijn dochter stelt voor de vlindervleugel van de voorkant los te maken en dat is een verlangen dat ik vanaf het begin koester. Aanvankelijk wilde ik naar het Hart van de steen om te ontdekken wat mij uitnodigt. Echter de hamer en beitel verspreidden zoveel brokstukken, waardoor ik met zachte hand ging vijlen om in alle rust het object te voelen.
Ben ik eraan toe de vleugels los te maken…?
Ik werk verder aan de beeldhouwkunde en onderneem een muzikale reis door de inspirerende klanken van ‘Ludwig van Beethoven’. De componist raakt alle toonladders in mij aan dat mogelijk vaardigheden uit vorige levens doet herinneren…
Telkens als ik de vorm verander zoal deze is, ervaar ik onzekerheid van loslaten, van de te verwachten uitkomst. Als ik niets wijzig is de uitkomst bepaalt, in een dierenhoofd of vormloze abstractie. Dan is mijn project nu klaar en daarmee het laatste hoofdstuk van dit boek, maar dat schept geen voldoening. Er is iets dat mij uitdaagt voorbij de huidige vorm te kijken.
Wederom onderneem ik de onbekendheid van mijn (on)kunde, tot het verbeelden van een vorm die ik voel. Onzeker vijl ik de achterzijde los van de voorzijde, mijn gedachten gaan door een trechter van onzekerheid en ik bedenk advies te gaan inwinnen bij een expert. Maar gelijktijdig besef ik dat het mij zal beïnvloeden in het scheppingsproces en ik laat de overpeinzing los.
Wanneer de vleugels aan de bovenzijde vrij komen kan ik weer vrij ademen, er is geen weg terug en de vorm die ontstaat geeft weer nieuwe mogelijkheden. Wederom zie ik contouren van een Icoon tevoorschijn komen, het lijkt zelfs alsof ik haar hele gezicht onder de oppervlak zie liggen. De beeldvorming klopt met mijn gevoel, maar niet met wat ik denk te kunnen, het oogt mij te gedetailleerd om te beeldhouwen.
Mijn scheppingsproces vraagt aandacht voor innerlijk voelen, zolang ik zaken als tijdsdruk of resultaat voorrang geef aan het proces, verloopt de creatie niet synchroon met mijn Hartritme; waardoor zelfvertrouwen geen kans krijgt.
Ssssssst… innerlijke stilte helpt voorbij woorden luisteren. Ik schrijf mijn verlangen naar het einddoel als prioriteit, boven alles dat mij verleidt te gaan doen erbij weg te lopen…
Work in Progress… deel VII
Oh, wat geniet ik van deze kleinkunst…
De muzikale klanken van Ludovico Einaudi klinken door mijn appartement, zij helpen het beeldhouwwerk verfijnen.
Met uiterste voorzichtigheid hanteer ik het kleinste beeldhouwmes en schraap de laagjes in precieze hoeveelheden af… Ik heb geen haast, ik neem alle tijd, de klok draait uren rond dat voor mij minuten lijken. Alles klopt, innerlijk, uiterlijk, ik werk in een flow van zorgvuldig afstemmen. Dit is waar ik naar verlang te doen, een gezicht beeldhouwen. Driedimensionaal leren kijken naar een object waarop ik wil lijken. Ik bekijk mezelf in de spiegel om te zien waarop ik moet letten, hoe ogen staan ten opzichten van haarscheiding en de neus, ten aanzien van wangen en mond. Als ik de ogen ga beeldhouwen, schraap ik voorzichtig de plek waarvan ik voel dat ze moeten komen. Voldoening schept het beeld dat ik wil beschrijven in ‘Roep van de Ziel’ en begrijp waarom deze kunstuiting zolang heeft geduurd voordat ik dit kon vormgeven. Het vraagt mijn volledige vertrouwen te voelen wat mijn mogelijkheden zijn, in plaats van denken dat ik het niet kan.
Het aanbrengen van minuscule details is een ware beproeving dat ik met veel plezier uitoefen in dit driedimensionale object. Ik herinner mij de kleisculpturen die ik tien jaar geleden heb gemaakt, ik genoot ervan met mijn handen een object in de volle omvang te vormen. Ook deze kunstuiting deed ik zonder enig benul van de techniek en bij het afbakken, braken de mannen- en vrouwentorso in stukken uiteen. Nu ik hieraan terugdenk verlang ik ernaar wederom met mijn handen in de klei figuren te vormen, maar dit keer met de nodige technische achtergrondinformatie.
Het bijzondere van deze beeldhouwprocessen is precies tegenovergesteld aan elkaar. Bij het steenhouwen werkt men van buiten naar binnen en bij de kleisculpturen werkt men van niets naar buiten. Ook het aanrakingsvermogen is een andere beleving. Waar de steen het Hart onzichtbaar in zich draagt, vormt boetseren van klei het Hart van de figuur. Beiden vind ik spannend om te ondernemen, met een miniem verschil dat steenhouwen mij het proces van loslaten leert en boetseren het proces van opbouwen.
Gedurende het beeldhouwen ontdek ik plotseling contouren van mijn tweelingziel in de sculptuur, ik verbaas me over de gelijkenis van de mannelijke gelaatstrekken. De mannelijke vorm is begrijpelijk, eerst zijn er de grove structuren, welke naarmate het proces vordert worden verfijnt door vrouwelijke aspecten. Dit beschrijft mijn transformatieproces, waarin ik de mannelijke overlevingsstrategiën moest ontleren, om mijn vrouwelijke waarden te ontplooien. Minder in plaats van meer. Talentontwikkeling vormt dan ook een waardevol beeldhouwproces, waarbij authenticiteit zichtbaar wordt naarmate het proces vordert en verfijnt.
Na Bach, Beethoven en Ludovico Einaudi, verder beeldhouwen op het ritme van ‘Canto Ostinato’ van Simeon ten Holt…
In alle vroegte wandel ik naar de plaatselijke ‘doe het zelf zaak’ om nog dunnere vijlen aan te schaffen. Met uiterste precisie vijl ik de gezichtscontouren en bemerk nu de ware kunstenaar in mezelf. De perfectie is mijn passie, dit herken ik in alles waarbij ik afstem op de precieze balans, in huis, in mijn kleding, in mijn werk én… in relaties. Perfectie als passie, daar had ik nooit bij stilgestaan. Ik dacht dat het een belemmerende eigenschap was dat zorgde voor een onnodige vertraging. Perfectie als kerntalent vraagt ongeduld te overstijgen, om geduldig naar een resultaat te werken. Als beeldend kunstenares produceer ik levenskunst tot perfect samenwerkende organisatie, zo binnen, zo buiten. Een innerlijke afstemming is al dat ervoor nodig is. De eenvoud van het denken en de veelvoud van gevoelslichaam zorgen voor optimale balans. De logica van het denken, intuïtief weten door te voelen of het klopt. Hier staat tijd stil, zijn zeven dagen in de week eender en opvolgend, nooit hetzelfde en in een evenwichtige staat van geluk. Nooit meer ergens op wachten, nergens naar hoeven te verlangen, maar weten dat gedachten van geluk zich weldra in de realiteit openbaren. Als het moment daar is, zo binnen, zo buiten…
Vol passie leer ik mezelf beeldhouwen. Geïnspireerd door alweer een andere componist, weerklinken pianoklanken van Chopin in mijn woning en schaaf ik verder aan mijn project. De gelaatstrekken in de sculptuur verfijnen, maar de brede kaaklijn laat nog een daadkrachtig mannelijke gelaatstrek zien. Ik herken mijn vader, maar nog altijd ook mijn tweelingziel. Ineens herinner ik me de droom van een week geleden.
Droom:
Mijn tweelingziel staat vlak voor me, hij houdt zijn hoofd schuin omhoog en wijst op zijn linkerkaak om door mij te laten kussen. Ik kus zijn kaak en kin en zeg hem dat hij dat vele malen heeft laten doen, maar nog niet eerder door mij. Ik kus hem nogmaals en nogmaals én… ook de punt van zijn neus en op dat moment word ik wakker, waarmee de beelden in mijn bewustzijn doordringen.
Uitleg droomsymbolen:
De kin symboliseert wilskracht en de kaaklijn staat voor mannelijkheid. De linkerkant symboliseert het onderbewuste, het gevoel, het Hart. De kus symboliseert het hoogste geluk, vereniging en verzoening. Een kus op de neus staat voor nieuwsgierigheid.~
Liefde voorbij de grenzen van persoonlijkheid, ik herken mijn nieuwsgierigheid en mijn verlangen hem te zien, te weten hoe het met hem gaat én… of hij aan mij denkt. Ik slaak een zucht, als het van binnen klopt, klopt het van buiten en ontmoeten wij elkaar. Het vertrouwen laat mijn verlangen los in ‘Roep van de Ziel’, de afronding nadert haar driedimensionale levenskunst door het mannelijke in stof los te laten.
Ik vijl verder aan mijn vrouwelijke contouren…
Plotseling besef ik de wilskracht van mijn verlangen dat inmiddels twee inspiratiebundels en twee boeken heeft geschreven, met eigenhandige kunstobjecten, dromen, gedichten en natuurwetenschap dat perfectie als passie erkend. Kunst is de sleutel tot mijn innerlijke Bron, mijn vrouwelijke, het scheppende vermogen, waardoor ik levenskunst in iedere creatie kan loslaten. Mijn scheppingsproces voor de relatie met de man van mijn Hart, wiens Hart voor mij is geopend, in het Hart van de tijd…~
Vol passie vijl ik de gezichtscontouren vrouwelijk en probeer het beeld op mij te laten lijken. Maar kennelijk draagt de steen een ander silhouet, de neus komt niet overeen. Ik vijl steeds dieper en dieper om de neus naar voren te brengen, maar de neus komt nog steeds niet overeen. Mogelijk is het mijn Ego die toch graag zichzelf in het kunstwerk ziet. Het kan niet de bedoeling zijn dat ik mijn best moet gaan doen om erop te lijken, dan ben ik de vorm aan het bepalen en dat is niet de bedoeling van dit project. De sculptuur vraagt mij wederom de vorm los te laten, waardoor het beeld zichzelf kan laten zien. Misschien wil mijn Ziel zich tonen of mijn beschermengel?
Tijd om stilte in mezelf te zoeken, opnieuw afstemmen zodat mijn innerlijk beeld overeenkomt met het scheppingsproces.
Work in Progress… deel VIII
De heilzame kracht van stilte…
Nooit eerder heb ik de stilte zo levendig ervaren als nu. Alsof de kosmische wet mij vraagt even niets te doen, omdat er informatie nodig is voor een volgende stap.
Ik neem even afstand van het beeldhouwproces en gek genoeg werkt dan ook alles mee. Op momenten waarop ik informatie wil vragen aan een expert, blijkt die op vakantie. En net als ik de sculptuur opnieuw wil vijlen, staat mijn schoondochter aan de deur en vraagt of ik zin heb samen een wandeling te maken in het dorp. Allemaal liefdevolle hulp om even te wachten, de nieuwe informatie dringt nog niet helemaal door…
Plotseling begrijp ik een eerdere droom waarin mijn tweelingziel me zegt nog dieper af te dalen in mijn vrouwelijke essentie. Vrouwen zijn per definitie beter met hun gevoelscentrum verbonden dan mannen, dit heeft een oorspronkelijke functie in het leven dat ik al vele malen heb beschreven.
Zijn Ziel verlangt ernaar opnieuw geboren te worden door mijn vrouwelijke waarden volledig te ontwikkelen waardoor het Ego ontwaakt uit zijn droom. Uitsluitend mijn vrouwelijke waarden kan het gezamenlijk verlangen vervullen. Dit is het geheim van de Goddelijke matrix…
Lezers van ‘Ontwaakt BewustZijn’ weten hoe mijn overleden vader in de droomwereld betrokken was met het geven van systemische inzichten, in het contact met mijn tweelingziel. Hij leerde mij de taal van de Ziel begrijpen en hielp systeemwaarden uit de familiegeschiedenis ontrafelen.
Pure Hartkracht, kan ik niet bedenken, maar slechts geloven dat mijn gevoel klopt en realistisch verschijnt, als ik fluister met de kraamkamer die in mij huist. De plek waar het grote wonder groeit naar levensvatbaarheid. Geloof verandert energie, overtuiging verandert materie, door aandacht kan een beeld veranderen. The ‘Miracle’ beliefs. De beroemde pocket-roman van schrijfster Daniel Steel dat ik in ‘Ontwaakt BewustZijn’ op reis heb gestuurd, heeft de bestemming bereikt.
Het boek ‘Roep van de Ziel’ toont telkens weer een deel van mezelf dat door mij ontdekt wil worden, als beeldhouwer van mijn gedachten. De magie geeft mijn leven de juiste wending, daar is niets zweverigs aan. Voorwaarde is wel het Hart te openen, want alleen dan kan de boodschap binnenkomen. De helderheid in het hoofd transformeert gedachten tot krachtige gevoelens dat mijn vermogen tijd(ig) helpt herbronnen. Als beeldend kunstenaar vervolg ik de vormgeving aan de sculptuur die geduldig op mij wacht.
Work in Progress… deel VIIII
Dankzij de liefde heb ik de leven-schenkende Graal in mezelf ontdekt….
De code die ontbreekt in Heilige geschriften ontrafelt mijn heldinnenreis, waardoor ik de kwantumsprong kan maken. Alle termen over transformatie die filosofische en spirituele boeken volschrijven, krijgen werkelijk betekenis als het lichaam de vibratie kan voelen die de energiestroom geleidt tot realiteit. Deze specifieke kennis vormt tevens de basale oerprincipe van nul-punt energie, waarmee de aloude Egyptenaren piramiden bouwden en Michelangelo zijn magistrale Kunstwerken. De goed bewaarde Gnostische wijsheid is mogelijk de geheime boodschap, die mijn moeder in de droom uit het vorig hoofdstuk aan mijn kinderen vertelt. Ik ben nu Heilig overtuigt van de Goddelijke matrix dat alleen ontvangen kan worden in het Hart van de tijd, waarin mijn gevoel klopt met de werkelijkheid…
Onthult dit geluksboek de Da Vinci Code…?
De inwijding van de getransformeerde mens. Het vrouwelijke transformeert het Ego en bevrijdt zijn karmisch verleden, voor een duurzame samenleving. Geloof me, dit leerproces kent proeven van bekwaamheid van het geconditioneerde Ego dat wil laten geloven, wat hij of zij al denkt te weten. Een inwijdingsproces van alle elementen dat het Ego leert verzachten, voor de opstanding van de nieuwe mens…
Ik ga verder met stof verwijderen in het beeldhouwproces en werp mij dieper in de materie om de Argeloze creativiteit verder te ontplooien. ’s Nachts zie ik mezelf de kaakcontouren van de sculptuur vijlen, het vergt daadkracht om het Hart van de steen te openen. Ik laat me inspireren door de Franse componist Claude Debussy en de Hongaarse componist Franz Liszt, die beiden vernieuwing brachten in de klassieke muziek.
De vrouwelijke contouren worden zichtbaar en zijn nu onomkeerbaar, het keerpunt is bereikt. Niet alleen in de sculptuur, ook in mezelf bemerk ik een keerpunt in bewustzijn van innerlijke kracht. Gevoel is het gebed… Mijn gedachten naar binnen gericht houden bij alles wat ik doe of denk, is nog een uitdaging. Maar wel zelfbewust om de kwantumsprong te maken waarmee alles plotsklaps anders is.
Ik merk dat mijn verlangen soms uitdaagt tot oude (re)acties, maar door niet handelen en bewuste acceptatie, wint mijn zelfvertrouwen overtuigingskracht. Vrouwenpower schept onzichtbare materie tot werkelijkheid in een nieuwe dimensie.
The finishing touch
De lente kondigt zich aan…
Buiten schijnt de zon, komen voorjaarbloemen boven de grond en tjilpen vogels een paringsdrang om aan liefdesnestjes te bouwen. Maar ik werk uren achtereen aan mijn beeldhouwproject, geïnspireerd door muzikale meesters werp ik mij in het stof om de laatste restjes te vijlen. Vol ijver werk ik naar de eindfase, ’s nachts zie ik mezelf de sculptuur polijsten en weet dat daarmee de vorm klaar is voor de finishing touch.
Mijn dromen verkondigen een grote verandering.
Transformatie in-zicht
Het zijn allemaal signalen voor een grote transformatie, ik neem het overal waar en herken de strubbelingen van anderen in ieders eigen processen. Ik laat het gaan, er is niets anders dat ik kan doen, dan toezien of luisteren hoe anderen uit hun droom ontwaken. Het is niet aan mij om te beoordelen waar, wanneer, waarom of hoe zij dat kunnen doen, maar ik kan wel inspireren met dat wat ik ontdek en inzicht geeft in situaties.
Alles werkt mee om de diepe afdaling te maken voor de laatste transformatiefase, waarmee ik binnenstebuiten keer. Contacten voor samenwerking vertragen, vragen blijven onbeantwoord, initiatieven volkomen genegeerd, zelfs de digitale media valt bijna stil. Ik (f)luister met de stilte en kan daardoor mijn eigen transformatie zien en bijna aanraken, alsof het er al is, zonder te weten hoe het eruit gaat zien. Maar intuïtief weten, voelen en vertrouwen op de kracht die in mij leeft, de wilskracht om te ontwaken in de liefde die ik mezelf wederkerig wens.
Transformatie is een totaal individueel proces, relaties ondersteunen uitsluitend als ieder zijn innerlijk proces (h)erkent zonder projectie naar elkaar. Als we individueel zijn geheeld kunnen we gezamenlijke kwantumsprongen maken, naar daar waar alles mogelijk is…
Het veld van alle wonderen, de nieuwe aarde zoals ik haar vaak benoem. De prachtige azuurblauwe planeet die ik al zo vaak in mijn dromen heb gezien, daarop wil ik wonen met mijn gezin en zielsverwanten.
Transformatie is het avontuur van Helden en Heldinnen die alles leerden loslaten wat zij ooit voor zichzelf wensten, om dat verlangen in volledig vertrouwen te leren ontvangen. De weg van het Hart is de ‘Roep van de Ziel’ die steeds weer het verlangen liefkoost, influistert, aanwakkert, dwingt, schreeuwt en rebelleert, net zolang totdat je hem/haar (h)erkent in wie je werkelijk bent. Als je de Ziel kunt horen, zien en voelen helpt hij/zij jouw verlangen in de realiteit ontplooien.
Als ik de beitel niet in de steen had gezet, had ik nooit de sculptuur van mijn Hart ontmoet. Zo ook ontdekt het leven zelf de Kunstenaar in ons. Als ik niet naar binnen was gekeerd, had ik nooit geweten dat ik de beeldhouwer van mijn eigen leven ben.
Transformeren gebeurt niet zonder naar binnen te keren, zonder je gedachten te zuiveren en jezelf te voelen, zonder angst te overwinnen, zonder durf of creativiteit. Volg je eigen energiestroom, adem je leven, vertel je eigen verhaal over jouw dromen, wensen en verlangen.
Geloof je waarneming, het is allemaal waar…